- Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
Χρώματα κι αρώματα… Ο ουρανός καθαρός, με μπαμπακένια σύννεφα ν’ αρμενίζουν στο απέραντο γαλάζιο, μα και πρωτοβρόχια με αστραπόβροντα. Τα δάση γύρω μ’ ένα όμορφο χαλκοκίτρινο χρώμα. Ομορφιές…
Τα τριαντάφυλλα στον κήπο ξεγελάστηκαν και άνθισαν από την παρατεταμένη γλύκα. Όμως σαν ήρθε η βροχή κι ο βοριάς τα μάδησαν και τώρα στρωμένα στο έδαφος, περιμένουν λες, για να περάσει ο χειμώνας που έρχεται μεγαλοπρεπής…
Ψύχρανε κι ο καιρός. Σε λίγο θ’ ανάψουμε το τζάκι. Τα φύλλα της ροδιάς στροβιλίζονται πριν πέσουν στο λιθόστρωτο της αυλής. Ένα χαλί από ατόφιο χρυσάφι απλώνεται στο πόδια μας.
Στις άκρες των δρόμων τα κυκλάμινα γέρνουν με συστολή τα ροζ κεφαλάκια τους κατά τον ήλιο που παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα. Όλα είναι σημάδια… Τα χελιδόνια που έφυγαν… Ο καιρός που αλλάζει… Η βροχή… Το κρύο που τσούζει τα βράδια… Είναι το Φθινόπωρο!!!
Αγόρασα μουσταλευριά απ’ το ζαχαροπλαστείο. Ήθελα να θυμηθώ τις γεύσεις του Φθινόπωρου όταν ήμουν παιδί… Μάταια… Λες κι έτρωγα πλαστικό πασπαλισμένο με ζάχαρη…
Θυμάμαι τη μάνα. Έπιανε μούστο όπως έτρεχε μυρωδάτος και κόκκινος σαν αίμα από την τσιφιλιά που στύβανε τα τσίπουρα. Τον έβραζε, με λίγο αλεύρι, στη μπακιρένια κατσαρόλα, και μετά ίσια στη φωτιά με τα ξύλα. Σαν έδενε και γινότανε παχύρευστο σιρόπι, το έριχνε σε μικρά πιατάκια. Πασπάλιζε τριμμένο καρύδι και κανέλλα και μας φίλευε. Ήταν η μουσταλευριά. Θεία γεύση. Θείο άρωμα. Θείο Φθινόπωρο. Όμορφες θύμησες. Ξεθωριασμένες εικόνες, που έρχονται στο νου και γλυκαίνουν την ψυχή…
Ανοίγω τηλεόραση… Αγχωμένοι παρουσιαστές, με τα μάτια γουρλωμένα… Στα πρόθυρα εγκεφαλικού… Έδωσαν ονόματα στις καταιγίδες από αρχαίες τραγωδίες και ουρλιάζουν αναθεματίζοντας τον καιρό, τη βροχή… Είναι λέει η κλιματική αλλαγή… Η τρύπα του όζοντος… Οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακος… Σαχλαμάρες. Είναι το Φθινόπωρο.
Η «Ισμήνη» πέρασε… Ήρθε η «Κασσάνδρα»… Το 112 ηχεί δαιμονισμένα στο κινητό, αναγγέλλοντας καταστροφές. Προσοχή!!! Μείνετε κλεισμένοι στα σπίτια σας μέχρι να περάσει… Στην Αμερική πλημμύρες… Στην Ευρώπη καταστροφές… Στην Ασία Τσουνάμι…
Μετά, είναι σίγουρο, θα έρθει η «Λευκίπη», η «Μνησαρέτη», η «Οιάνθη» και πάει λέγοντας… Κλαυσίγελος σου λέω…
Μέσα στον γενικό τρόμο που διασπείρεται, κανένας δεν σκέφτεται πως το ρεύμα στην Ελλάδα έχει τριπλάσια τιμή από την Ευρώπη και πενταπλάσια από την Αμερική. Κανενός το μυαλό δεν πάει στο τυρί, στο γάλα, στο κρέας, στο ψωμί, στο λάδι, που έφτασαν να είναι είδη πολυτελείας για το λαό… Κανένας δεν σκέφτεται πως στα νοσοκομεία οι νοσούντες πάνε για να πεθάνουν… Τα σχολεία κατάντησαν άθλια κτίσματα και πέφτουν οι σοβάδες στα κεφάλια των μαθητών… Το χειρότερο αν τολμήσει κάποιος να διαμαρτυρηθεί για όλα αυτά, τον βγάζουν τρελό οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι στα κανάλια και στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης)… Κι αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν πολλοί μαζί, τότε στέλνουν τα ΜΑΤ, με ρόπαλα, ασπίδες, μάσκες και δακρυγόνα, για να αποκαταστήσουν την «τάξη» από τα «ταραχοποιά» στοιχεία…
Τελικά λέει, η «Κασσάνδρα» αποδείχτηκε βροχούλα… Ήταν άλλωστε φυσικό… Είναι το Φθινόπωρο.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, παίζει το ίδιο σενάριο.
Ρε δημοσιοκάφροι, γιατί δεν αφήνετε τον κοσμάκη να ζήσει τις χάρες του Φθινόπωρου; Τα πρωτοβρόχια;
Γιατί δεν τον αφήνετε ν’ ακούσει τα αστραπόβροντα; Να μυρίσει τη βροχή; Ν’ ανασάνει το νοτισμένο χώμα; Να δει τα φύλλα να στροβιλίζονται στον αέρα, πριν πέσουν στη γη;
Θα σας πω ένα μυστικό. Δεν φοβάμαι την καταιγίδα. Καθόλου… Εσάς φοβάμαι που προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε, «κατ’ εντολήν» των αφεντικών σας, που διαφεντεύουν τις τύχες μας. Που μας θέλουν ανθρωπάκια ευάλωτα, τρομοκρατημένα, κουβαριασμένα στον καναπέ του σαλονιού μας, μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Γιατί έτσι θα είμαστε εύκολα θύματα. Έντρομοι, έτοιμοι να ακούσουμε ασυζητητί τις μαλακίες τους. Να τις χωνέψουμε…
Δεν φοβάμαι την καταιγίδα… Είναι το Φθινόπωρο. Για τις καταστροφές από φυσικά φαινόμενα, βροχές, χιόνια, πυρκαγιές, την ευθύνη έχουν τα αφεντικά σας. Αυτοί που έκαναν τόσα χρόνια στραβά μάτια στους οικοπεδοφάγους, όταν πουλούσαν τα ποτάμια για οικόπεδα. Που επέτρεψαν να χτιστούν σπίτια μέσα στα δάση. Που, στο άψε σβήσε, είπαν εθνικές οδούς τους κατσικόδρομους, για να ταΐσουν τα τρωκτικά. Που όλα τα δημόσια έργα έγιναν με τον ίδιο τρόπο, για τον ίδιο λόγο. Για την αρπαχτή. Για τη μίζα. Γιατί το χρήμα είναι ο θεός…
Εσάς και τ’ αφεντικά σας φοβάμαι. Που σαν τυφώνας κατέστρεψαν και καταστρέφουν την πατρίδα μας… Που δεν άφησαν τίποτα όρθιο…
Η Ελληνική ύπαιθρος ρήμαξε. Όλα ρημαδιό… Οικονομία… Παιδεία… Υγεία… ερείπιά. Πουλήθηκαν λιμάνια, αεροδρόμια, βουνά, πεδιάδες κι ακρογιάλια… Ξεπουλήθηκε ο πλούτος της χώρας για το χρέος, αλλά το χρέος διπλασιάστηκε… Επιβλήθηκε φόρος στα σπίτια μας που στεγάζουμε τα παιδιά μας. Τώρα δεν μένει άλλο παρά να πουληθούν τα νησιά… Τα πελάγη… Τα νερά… Τον αέρα που αναπνέουμε…
Εσάς και τ’ αφεντικά σας φοβάμαι. Που ξεφτιλίσανε την έννοια δικαιοσύνη. Που νομοθετήσανε την ασυλία για την αλητεία. Που βάλανε πάλι τη δημοκρατία στο γύψο…
Ακούγοντάς σας να μιλάτε, ξεχνάω την πανάρχαια γλώσσα μου. Διαστρεβλώνετε τις έννοιες των λέξεων. Μας κάνετε πλύση εγκεφάλου και μετά κρεμάτε τον εγκέφαλό μας στα μανταλάκια να στεγνώσει από ιδέες, αξίες και ιδανικά. Μετά, προσπαθείτε να μας πείσετε πως «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πως όλοι μαζί χρεωκοπήσαμε τη χώρα. Πως όλοι φταίμε για την κατάντια της πατρίδας μας. Προσπαθείτε να μας φορτώσετε με τύψεις και ενοχές, πως είμαστε τάχα συνένοχοι στο έγκλημα.
Όχι ρε λεβέντες. Δεν έγινε έτσι. Μόνα τ’ αφεντικά σας, με τα δικά σας λιβανιστήρια, τα ξεπούλησαν όλα. Μόνα τ’ αφεντικά σας, με τις δικές σας ζητωκραυγές, καταστρέψανε τη χώρα. Είναι παλιό το κόλπο και σας πήραμε όλους χαμπάρι. Η γενίκευση της ενοχής, αθωώνει πάντα τους πραγματικούς ενόχους…
Όχι ρε… Δε θα σας κάνω τη χάρη. Δεν θα με φορτώσετε ενοχές. «Καλύτερα να κοιμάμαι το βράδυ με μια πίκρα στην ψυχή, παρά η τύψη να μου κατατρώει το μυαλό».
Γι΄ αυτό σας λέω… Τούτο δω δεν είναι μια απλή καταιγίδα. Είναι μια φονική καταιγίδα γιατί χάνονται χιλιάδες ψυχές… Γιατί καταστρέφονται χιλιάδες ζωές… Γιατί οι συνταξιούχοι γίνανε ζητιάνοι και οι εργαζόμενοι δουλικά… Γιατί χιλιάδες νέοι γεμίσανε τα σκλαβοπάζαρα της γης αναζητώντας την ελπίδα που δολοφονήσανε… Γιατί χιλιάδες παιδιά δεν θα γεννηθούν ποτέ και η χώρα ρημάζει. Γι΄αυτή την καταιγίδα είσαστε υπεύθυνοι εσείς και τ’ αφεντικά σας που κυβερνάνε.
Μακριά από τα ψέματα. Πετάω το τηλεκοντρόλ στα σκουπίδια. Δίνω μια δυνατή κλωτσιά στην πόρτα και βγαίνω στη φύση. Ν’ απολαύσω το Φθινόπωρο στο μεγαλείο του. Να βγω στη βροχή χωρίς ομπρέλα. Να νοιώσω τον αέρα να με μαστιγώνει στο πρόσωπο. Θέλω να νοιώσω το βοριά να μου τρυπάει το κορμί. Να συναντήσω την «Κασσάνδρα» όρθιος… Να νοιώσω ότι ζω το πραγματικό Φθινόπωρο…
